اینم گویش تهرانی از نوع لوسش ^__^

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ کس نبود! 

یه عمو شاعری! رفت پیش کله گنده ی دزدا و بهش گفت عجیجم عجقم قربونت برم چه نازی فدات بشم الهی، کله گنده دزدا گفت ایییییش لباسای این شاعر رو ازش بگیرین و از جلو چشمم دور کنین! عمو شاعر بیچاره رو تو سرما ولش کردن به امون خدا. سگا افتادن دنبال عمو شاعر، عمو شاعر اومد سنگ برداره، پرت کنه سمت سگا تا سگا برن . ولی زمین یخ بسته بود و نتونست پس گفت اینا چه مردمای بی ادبیات و بی خانوادگی ای هستن سگا رو باز گذاشتن سنگا رو بستن کله گنده دزدا حرف عمو شاعر رو شنید و هرهر زد زیر خنده. بهش گفت عجقم پشیمونم از کاری که کردم یه چیزی بخواه قربونت بلم من. عمو شاعر گفت لازم نکرده بهم بگی عجقم قلبونت بلم لباسمو بده برم

آدم به خیر بقیه امیدواره

تو شر نرسون خیرت پیشکش عجیجم

کله گنده ی دزدا دلش سوخت و گفت لباسشو با یه کم پول و یه لباس بهتر بهش بدین

 

دیگه سعدی نگفته ولی احتمالا بعدش هر دو بهم گفتن خدافس عجقم به امید دیدار :))